تقيه در برابر همه چه كافر چه مسلمان داراي دليل عقلي و نقلي است.
حفظ جان از احكام مهم تر است اما جاييكه اصل دين در ميان است، خير.


عقل مي‌گويد هر مسلوب‌الحريّه‌اي بايد نفس خودش را حفظ بكند اين دليل عقلي كه عام است، دليل نقلي كه «لا ضرر» هست «لا حرج» هست آنها هم مطلق‌اند آنها كه نمي‌گويند شما اگر از ناحيه كافر متضرّر شديد تقيّه بكن، ولي از نظر مخالف در مذهب متضرّر مي‌شوي تقيّه نكن به خطر بيفت كه. اين را كه نمي‌گويند كه اين «لا ضرر» مطلق است آن «لا حرج» مطلق است.

پس ادلهٴ لفظي مطلق و عام است، دليل عقلي مطلق و عام است، همه موارد را شامل مي‌شود،
نه آيه سورهٴ «آل‌عمران» و نه آيه سورهٴ «نحل» اينها مقيّد يا مخصّص اطلاقات ادلهٴ تقيّه نيستند چون اينها مثبتين‌اند

در جريان #تقيّه اين يك رخصت است، نه عزيمت يعني اين‌چنين نيست كه بر انسان تقيّه كردن واجب باشد.جايز هست مي‌تواند تقيّه نكند نه اينكه اگر تقيّه كرد معصيت كرده است اين‌چنين نيست نه اينكه الا و لابد بايد تقيّه بكند اين طور نيست مي‌تواند تقيّه بكند گاهي اگر امر خيلي خطير نباشد و جان مهمتر از او باشد بله در اين‌گونه از موارد عزيمت است حتماً بايد تقيّه كند اگر امر داير بين متساويين شد مي‌شود رخصت و اگر امر داير بين اهمّ و مهم شد كه نفس اهم بود و آن كار، غير اهم خب اينجا مي‌شود عزيمت اينجا حتماً بايد تقيّه بكند

عمّار ياسر تقيّه كرد مرضيّ خدا و پيامبر بود، ياسر و سميّه تقيّه نكردند شربت شهادت نوشيدند آن هم مرضيّ ذات اقدس الهي بودند منتها آنها ايثار كردند براي حفظ دين آنها افضل و اجمل و اعليٰ بودند نسبت به عمّار لكن عمّار را وجود مبارك پيغمبر(صلّي الله عليه و آله و سلّم) فرمود از قَرن تا قدم او ايمان است.

تقيّه يك امر تزاحمي است نه تعارض يك، تزاحم هم بين اهم و مهم است دو، اگر امر داير بشود بين جان آدم و يك معصيت ظاهري، خب حفظ جان مقدّم است چون واجب است اين واجب اهمّ از اوست انسان تقيّه مي‌كند و آن حرف را مي‌زند و در آن حال آن حرف معصيت نيست چون «رفع ... و ما استكرهوا» سه، اگر امر داير بشود بين حفظ جان و حفظ مكتب، خب حفظ مكتب مقدم است ديگر بنابراين جا براي تقيّه نيست اين چهار.

تعارض ناظر به ادلّه است كه اين دليل مقدم است يا آن دليل كه ما نمي‌دانيم واقعاً مصلحت چيست، اما تزاحم درباره ملاكهاست نه درباره ادلّه ما ترديد نداريم كه حفظ نفس واجب است ترديدي هم نداريم كه گفتن فلان كلمه حرام است جا براي تعارض نيست هم آ‌ن دليل تام است، هم اين دليل. جمع بينهما مقدور مكلّف نيست مي‌شود تزاحم. معيار تزاحم هم ظهور و اظهر نيست آن براي معيار تعارض است كه اگر خواستيم ما دليلي را بر دليل ديگر مقدّم بداريم اگر نص بود بر ظاهر مقدم است، اگر اظهر بود بر ظاهر مقدم است و مانند آن. اما معيار تقديم أحد المتزاحمين علي الآخر آن اهميت مطلب است نه ظهور و نص و اظهريت و امثال ذلك و چيزي هم مهمتر از دين نيست

ايت الله جوادي آملي تفسير سوره نحل

نگاهی متفاوت به تقیه

یکی از احکامی که در صدر احکام وجودی است، "تفاهم‌پذیری اجتماعی" به عنوان یک ارزش برتر توحیدی است. اینکه در روایات، "تقیه" ۹ جزء از 10 جزء دین شمرده شده، به معنای پنهان نگه داشتن عقاید حق از دیگران از روی ترس و برای جلوگیری از ضرر نیست؛ تقیه یعنی حق ندارید قبل از اینکه فرایند اقناع جامعه را طی کنید، عقایدی را بیان کنید که درک نمی‌شوند. چون اگر چنین کاری کنید، باعث نفرت مردم نسبت به خدا، پیامبر و دین می‌شوید.

🔹در واقع تقیه چیزی جز تفاهم‌پذیری جمعی و احترام به افکار عمومی نیست؛ این از افتخارات مکتب اهل‌بیت است که ۱۴۰۰ سال پیش، این قدر برای افکار عمومی و تفاهم‌پذیری اجتماعی ارزش قائل بود در حالی که سابقه توجه به افکار عمومی در اروپا فقط ۱۵۰ سال است.

بخشی از سخنرانی ایت الله قایم مقامی در شب قدر 403

#تقیه_های_حرام

" #احكام_خمسه در تقيه

✳ تقيه، احكام پنج گانه اى دارد: گاهى واجب، گاهى حرام، گاهى مستحب و گاهى مكروه است.
حسين بن على (عليهما السلام) تقيه نكرد; چراكه تقيه بر ايشان #حرام بود. اگر دست بيعت به يزيد مى داد، ديگر از دين خبرى نبود. بيعت با يزيد مساوى با نابودى دين بود; اما برخى از اصحابشان در مراكز ديگر تقيّه كردند.
كميل بن زياد نيز تقيّه نكرد و وقتى به او گفتند از على (عليه السلام) تبرى بجوى! او نپذيرفت; چون تبرّى بر كميل حرام بود. كميل يك بقّال يا عطّار و فرد معمولى نبود كه اگر تقيه كند به جايى صدمه نزند; او رئيس تمام شيعيان عراق بود و اگر از على (عليه السلام) تبرّى مى جست، تشيع متزلزل مى شد.
حجر بن عدى نيز تقيه نكرد تا آنجا كه او و پسرش را به شهادت رساندند.

امام خمینی (رحمه الله) مى گويد :
#تقيه_بر_مرجع_تقليد نيز #حرام است.
در شرايطى كه رضاخان كشف حجاب را الزامى كرده بود، اگر مرجع تقليد با زن خودش سرْبرهنه بيرون بيايد، همه از دين بر مى گردند; پس بر او حرام است.
يا اگر به كسى بگويند يا شراب بخور يا كشته مى شوى، بايد بخورد تا كشته نشود; اما اگر به يك روحانى نامدار كه در جماعت يا ميان مردم نامدار است، خوردن شراب را تكليف كنند و بگويند اگر نخورى كشته مى شوى، #تقيه بر او حرام است. و او نبايد شراب بخورد گرچه كشته شود."

🖌ايت اله سبحاني، سايت شفقنا

🔻 #تقیه_حرام و #ممنوع

✳مواردی وجود دارد که در آنجا تقیّه کردن حرام است و آن در جایی است که تقیّه به جای آنکه سبب حفظ نیروها شود مایه نابودی یا به خطر افتادن مکتب شود، و یا فساد عظیمی به بار آورد.
در این گونه موارد باید سدّ تقیّه را شکست و پیامدهای آن را هر چه بود پذیرا شد.

🖌شیخ مفید در این باره می نویسد:

👈«تقیه، وقتی است که بداند #یقینا و یا به #گمانی_قوی، ضرری در پی دارد؛ اما هر گاه نداند که در اظهار حق، ضرری وجود دارد و یا گمان قوی بر عدم ضرر داشته باشد، تقیه جایی ندارد.
به تحقیق که حضرات ائمه علیهم السلام جماعتی از شیعیان خود را به باز داشتن و نگاه داشتن خود از اظهار حق، امر می کردند و این برای آنان، اصلح بود و از آن سوی نیز حضرات ائمّه علیهم السلام جماعتی دیگر از اصحاب خود را به سخن گفتن و رویارو شدن با دشمنان و آشکار کردن امر حق با آنان دستور می دادند، به جهت دانستن ایشان علیهم السلام که ضرری نیست بر آن جماعت در آن (اظهار حق).»

👈بر این اساس است که از امام صادق علیه السلام روایت است که می فرماید: «التَّقِیَّةُ فِی کُلِّ ضَرُورَةٍ وَصاحِبُها اَعْلَمُ بِها حِینَ تَنْزِلُ بِهِ؛
👈👈👈👈تقیّه در هر #بیچارگی است، و خود گرفتار بدان داناتر است در آن هنگامی که برای او رخ دهد.»


نقل از سایت حوزه🖥

🔸ايه 28 سوره غافر

🔹وَ قالَ رَجُلٌ مُؤْمِنٌ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَكْتُمُ إِيمانَهُ أَ تَقْتُلُونَ رَجُلًا أَنْ يَقُولَ رَبِّيَ اللَّهُ وَ قَدْ جاءَكُمْ بِالْبَيِّناتِ مِنْ رَبِّكُمْ وَ إِنْ يَكُ كاذِباً فَعَلَيْهِ كَذِبُهُ وَ إِنْ يَكُ صادِقاً يُصِبْكُمْ بَعْضُ الَّذِي يَعِدُكُمْ إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ كَذَّابٌ «28»

و مردى با ايمان از آل فرعون كه ايمان خود را #پنهان مى‌داشت گفت: «آيا مى‌خواهيد مردى را كه مى‌گويد: پروردگار من خداوند است بكشيد؟! در حالى كه او از طرف پروردگارتان با دلايل روشن نزد شما آمده است، اگر او دروغگو باشد دروغش به زيان خود اوست ولى اگر راستگو باشد، بعضى از آنچه را به شما وعده مى‌دهد به شما خواهد رسيد، همانا خداوند كسى را كه اسرافكار (و) بسيار دروغگو است هدايت نمى‌كند.

🔸داستان #مؤمن_آل_فرعون تنها در اين سوره مطرح شده است. او شخصى از بستگان فرعون بود كه #مخفيانه به حضرت موسى #ايمان آورده بود، ولى ايمان خود را پنهان مى‌كرد تا به موقع به نفع موسى سخن بگويد، يا براى او كارى انجام دهد.

اين شخص غير از همسر فرعون و غير از آن شخصى است كه با سرعت از نقطه‌ى دور شهر خود را به موسى رساند و خبر توطئه‌ى دستگيريش را به او داد.

🌱مؤمن آل فرعون، به جاى القاب بزرگ در مورد موسى، او را مردى ناشناس خواند و گفت:«رَجُلًا» تا فرعون به ايمان او پى نبرد.

- گاهى تقيه و #كتمان_عقيده براى انجام كارهاى مهم و رسيدن به اهداف بالاتر لازم است. «يَكْتُمُ إِيمانَهُ»


🌱🖌در حدیثی از امام صادق علیه‌السلام آمده است: و التقیة ترس الله فی الأرض، لأن مؤمن آل فرعون لو أظهر الإسلام لقتل: "
#تقیه #سپر_خداوند در روی زمین است، چرا که اگر مؤمن آل فرعون ایمان خود را اظهار داشته بود کشته می شد"

📚تفسير نور و نمونه


✳وَقَالَ رَجُلٌ مُّؤْمِنٌ مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَكْتُمُ إِيمَانَهُ)
وى در #دل، مؤمن است; اما «يَكتُمُ إيمانه» يعنى در زبان، كافر است; چراكه اگر غير اين بود خدماتى كه نسبت به جناب موسى انجام مى داد امكان پذير نبود.
حتماً بايد در #زبان با آن ها همراه باشد (نه قلباً) تا موسى را نجات دهد.
ايت اله سبحاني

نمونه اي از تقيه امام صادق ع

از آموزنده ترین فرازهای زندگی امام صادق(ع) حادثه ای شنیدنی است که در عید فطر اتّفاق افتاد
ماجرا از این قرار بود که ابوالعباس سفاح، اولین خلیفه عباسی در هنگام خلافت خویش در بغداد، روزی امام صادق(ع) را به مرکز خلافت خود احضار کرد. او به دنبال فرصتی می گشت تا آنحضرت را به شهادت برساند تا اینکه وی آخرین روز ماه مبارک رمضان را عید فطر اعلام کرد.
آن روز هنگامی که حضرت صادق(ع) در منطقه حیره بر او وارد شد خلیفه از او پرسید: ای اباعبداللّه! نظر تو راجع به روزه امروز چیست؟

امام صادق با بهره گیری از آیه تقیه که می فرماید:

«لایتّخذ المؤمنون الکافرین اولیاء من دون المؤمنین و من یفعل ذلک فلیس من اللّه فی شی ءٍ الّا ان تتّقوا منهم تقیهً و یحذّرکم اللّه نفسه و الی اللّه المصیر؛

افراد با ایمان نباید به جای مؤمنان، کافران را به دوستی بگیرند و هر کس چنین کند، هیچ رابطه ای با خدا ندارد مگر اینکه از آنان به نوعی تقیه کنید و خداوند شما را از عقوبت خود بر حذر می دارد و بازگشت همه به سوی خداست.

و با پیروی از اجداد طاهرین خویش تقیه نموده، و به سفاح فرمود: این مربوط به پیشوای مردم است، تو اگر روزه بگیری، من هم روزه می گیرم و اگر افطار کنی من هم افطار خواهم کرد. در این هنگام سفاح به غلام خود دستور داد تا سفره غذا را بچیند و امام صادق(ع) به همراه او غذا خورده و روزه اش را شکست با اینکه مطمئنّاً می دانست آن روز از ماه رمضان است و عید فطر نیست. آن حضرت در توضیح عمل خویش به یاران نزدیکش فرمود:

«و اللّه انّه یومٌ من شهر رمضان فکان افطاری یوماً و قضاؤه ایسر علیّ من ان یضرب عنقی ولایعبد اللّه ؛

به خدا سوگند آن روز از ماه رمضان بود و یک روز شکستن روزه ماه رمضان (بخاطر تقیه و حفظ دین) و ادای قضای آن برای من آسانتر از این است که کشته شوم و خدا عبادت نشود.»

حضرت صادق(ع) با این تدبیر الهی توطئه خلیفه ستمگر را خنثی نموده و به شیعیان درسی دیگر آموخت. آن حضرت در این روایت ضمن تأکید بر اصل قرآنی تقیه، به فلسفه آن نیز اشاره می فرماید که تقیه برای حفظ دین است نه برای حفظ زندگی افراد.

و اضافه می کند که اگر من بخاطر حادثه ای کوچک کشته شوم دین الهی از میان رفته و عبادت و اطاعت از خداوند متعال به فراموشی سپرده خواهد شد.