منظور از مودت في القربي چيست؟ ارتباط آن با اجر رسالت چيست؟ - ايا مودت في القربي،حب اهل بيت است؟ انتخابها

عنوان عنوان

ali		#1 ارسال شده : 1395/07/13 01:56:48 ب.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		به نام خدا در سوره شوري خداوند به پيامبر امر كرده كه بگو من مزدي براي رسالت نمي خواهم جز مودت با خويشان. ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ ﴿۲۳﴾ فولادوند: اين همان [پاداشى] است كه خدا بندگان خود را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏ اند [بدان] مژده داده است بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نيستم مگر دوستى در باره خويشاوندان و هر كس نيكى به جاى آورد [و طاعتى اندوزد] براى او در ثواب آن خواهيم افزود قطعا خدا آمرزنده و قدرشناس است. منظور از مودت في القربي چيست؟چرا بعنوان اجر رسالت پيامبر مطرح شده است؟ كلمات كليدي:رسالت اجر مزد مودت قربي اهلبيت
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

Guest		#2 ارسال شده : 1395/07/15 01:15:13 ب.ظ
رتبه: Guest گروه ها: Guests تاریخ عضویت: 1391/10/20 ارسالها: 798 17 تشکر دریافتی در 16 ارسال		علامه طباطبایی در تفسیر المیزان در ذیل این آیه چنین گفته است: "آن چـيـزى كه درخواست اجر مزد در مقابل آن نفى شده، تبليغ رسالت و دعوت دينى است. مـى فـرمايد: بگو در برابر اينها مزدى درخواست نمى كنم. و خداى تعالى اين معنا را از عده اى از انبياء از قبيل نوح و هود و صالح و لوط و شعيب (عليهماالسلام ) حكايت كرده كه در ضـمـن سـخـنـانـى كـه بـه امت خود مى گفتند، اين را نيز خاطرنشان كرده اند كه (و ما اسـئلكـم عـليه من اجر ان اجرى الا على رب العالمين ) و نـيز فرموده : (قل ما اسئلكم عليه من اجر الا من شاء ان يتخذ الى ربه سبيلا) و معناى آن به بيانى كه در تفسيرش گذشت اين است كه : مزد من اين است كه يكى از شما بخواهد راهى به سوى پروردگارش اتخاذ كند، يعنى دعوت مرا به اختيار خود بپذيرد، همين مزد من است، و خلاصه چيزى بجز دعوت در كار نيست، نه اجرى و نه مزدى. خـداى تـعـالى در آيه مورد بحث - بر خلاف آياتى كه به عنوان شاهد ذكر گرديد - اجرى براى رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) معين كرده، و آن عبارت است از مودت نـسبت به اقرباى آن جناب، و اين را به يقين از مضامين ساير آيات اين باب مى دانيم كه ايـن مـودت امـرى اسـت كـه بـاز بـه اسـتـجـابـت دعـوت بـرگـشـت مـى كـنـد، حـال يـا اسـتـجـابـت هـمـه دعـوت، و يـا بـعـضـى از آن كـه اهـمـيـت بـيشترى دارد. و به هر حـال، ظـاهـر ايـن اسـتـثـنـاء اين است كه استثناء متصل است، نه منقطع، چيزى كه هست بايد بـطـور ادعـاء مـودت بـه ذى القربى را از مصاديق اجر دانست، بيان اين وجه كه مقصود از مودت قربى، محبت عترت و اهل بيت پيامبر (عليهم الصلاة و السلام) است بـعـضـى هـم گـفـتـه انـد: مـراد از مـودت بـه قـربـى، دوسـتـى خـويـشـاونـدان رسـول خـدا (صـلّى اللّه عـليـه و آله وسـلّم ) - كـه هـمـان عـتـرت او از اهـل بـيـتـش بـاشـنـد - اسـت و بـر طـبـق ايـن تـفـسـيـر روايـاتـى هـم از طـرق اهل سنت، و اخبار بسيار زيادى از طرق شيعه وارد شده كه همه آنها آيه را به مودت عترت و دوسـتـى بـا آن حضرات (عليهم السلام ) تفسير كرده، اخبار متواترى هم كه از طرق دو طائفه بر وجوب مودت اهل بيت و محبت آن حضرات رسيده، اين تفسير را تاءييد مى كند. و اگـر در يـك طـايفه ديگر اخبار كه آن نيز متواتر است، يعنى اخبارى كه از هر دو طريق از رسـول خـدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) رسيده، و مردم را در فهم كتاب خدا و معارف اصـولى و فـروعى دين و بيان حقايق آن، به اهل بيت (عليهم السلام ) ارجاع داده - مانند حـديـث ثـقـليـن و حـديـث سـفـيـنـه و امـثـال آن - دقـت كـافـى بـه عـمـل آوريـم، هـيـچ شـكـى بـرايـمـان بـاقـى نـمـى مـانـد كـه مـنـظـور از واجـب كردن مودت اهـل بـيت، و آن را به عنوان اجر رسالت قرار دادن تنها اين بوده كه اين محبت را وسيله اى قـرار دهـد بـراى ايـن كـه مـردم را بـه ايـشـان ارجـاع دهـد، و اهل بيت مرجع علمى مردم قرار گيرند. پس مودتى كه اجر رسالت فرض شده چيزى ماوراى خود رسالت و دعوت دينى و بقاء و دوام آن نيست. پس بنابراين تفسير، مفاد آيه شريفه هيچ تغايرى با آيات ديگر كه اجر رسالت را نفى مى كنند ندارد. در نتيجه برگشت معناى آيه مورد بحث به اين مى شود كه : من از شما اجرى درخواست نمى كـنـم، چـيـزى كه هست از آنجا كه خداى تعالى مودت به عموم مؤمنين را كه قرابت من هم از ايـشـانـنـد بـر شـمـا واجـب فـرمـوده، مـن مـودت شـمـا را نـسـبـت بـه اهـل بـيـتم اجر رسالتم مى شمارم. و خداى تعالى در اين معنا فرموده : (ان الذين امنوا و عـمـلوا الصـالحـات سـيـجـعـل لهـم الرّحـمـن ودا) و نيز فرموده : (و المومنون و المومنات بعضهم اولياء بعض)."

ali		#3 ارسال شده : 1395/08/15 04:33:33 ب.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		ايت اله صادقي تهراني در تفسير فرقان چنين گفته است:  "اين جا پيامبر مأمور است به مكلفان بازگو كند كه مزدى بر اين رسالت با تمام دشوارى اش از شما نمى خواهم مگر در دوستىِ نزديكتران به اين رسول به رسالتش، كه اين خود در حقيقت مزدى نيست بلكه اراده حتمى پروردگار است كه پس از ايمان به پيامبر بزرگوار، هم چنان، دوستى با اين نزديكان رسول و رسالتش را برقرار كنند كه نتيجه و پاداشش پيوند بيشتر با رسول گرامى است. اين «القربى » چنان كه گفتيم «افعل تفضيل» است يعنى نزديكتران. به كه و به چه؟ يعنى تنها به رسولش و رسالتش و به علم و عقيده و عملش و به مقام والاى عصمتش. بر اين مبنا مى بايست پس از پيامبر گرامى براى دريافت كامل رسالت حضرتش با اين نزديكتران به رسالت ايشان، پيوند كامل مودت بريزد تا هر چه بيشتر به رسول گرامى نزديكتر شود كه اين نزديكترى به ايشان، خود نزديكتر شدن به خداست. چنان كه در آيه (31) سوره فاطر فرموده اند:" ثم اورثنا الكتاب الذين اصطفينا مِن عبادنا فمنهم ظالمٌ لنفسهِ و منهم مقتصد و منهم سابق بالخيرات ذلك هو الفضل الكبير". اين آيه، مختصراً، پس از آيه رسالت قرآنى رسول گرامى صلى الله عليه و آله، بشارت مى دهد به آمدن گروهى از برگزيدگان خدا با لفظ «اصطفينا» كه در كل قرآن به معنى گزينش معصوم است. به ويژه با لفظ «نا» كه به معناى جمعيت رحيمى ربانى است. در اين آيه اين خود عصمت عادى اين گروه بزرگوار نيست بلكه" سابق بالخيرات" سبقت و پيشى گرفتن اين گروه را در تمامى خيرات در تمامى زمان ها گوشزد كرده است كه اين بزرگواران بر نوح، ابراهيم، موسى و عيسى در عصمت برترى دارند. اينان پس از رسول گرامى، از كل معصومان ميان فرشتگان و جنيان و انسان ها در طول زمان و عرض زمين پيشى دارند. سپس در آخر كار" ذلك هو الفضل الكبير" كه اين «اصطفى » و «سبقت» فضل بزرگ پروردگار است و تبعاً بزرگ نزد خدا. از تمامى بزرگان برتر است و سبقت دارد. بر اين مبنا «القربى » كه اين معصومان بزرگوارند، يا در ميان سنيان اند و يا در ميان شيعيان. سنيان كه حتى خلفاى سه گانه اول و ائمه چهارگانه خودشان را معصوم نمى دانند تا چه رسد به ديگران. و چنان چه اين بزرگواران در شيعيان هم نباشند،- معاذاللَّه- اين آيه كذب خواهد بود. بنابر تقسيم و كاوش معنوى مراداز اين بزرگوران همان سيزده معصوم محمدى هستند كه از جمله ايشان حضرت فاطمه عليها السلام است. اين معصومان بر سه مبناى اين آيه، از پيامبران اولوالعزم، به استثناى خاتم پيامبران، معصوم ترند گرچه پپيامبر نيستند و حضرت زهرا عليها السلام نيز اگرچه نه پيامبراست و نه امام، از همه پيامبران چهارگانه اولوالعزم پيش از رسول گرامى در عصمت برترى دارد."
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

kabir		#4 ارسال شده : 1395/08/23 02:48:40 ب.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: member تاریخ عضویت: 1390/11/17 ارسالها: 221 6 تشکر دریافتی در 5 ارسال		به نام خدا 1-سوره شوري ،مكي است.اگر مراد از مودت في القربي ،محبت اهل بيت پيامبر باشد(ان طور كه برخي مفسران گفته اند)در زمان نزول ايه،اولا پيامبر اهل بيتي نداشته است.زيرا هنوز حضرت علي و حضرت زهرا ازدواج نكرده بودند وحسنين هم متولد نشده بودند.بنابراين توصيه"محبت به اهل بيت"مصداقي نداشته است. ثانيا لفظ اهل بيت در اواسط دوران مدينه و همزمان با ايه تطهير و حديث كسا رواج يافته است. 2- اين برداشت مستلزم ان است كه خطاب ايه به مومناني باشد كه رسالت پيامبر را پذيرفته اند و به پاس اداي اجر ، با اهل بيت ايشان مودت داشته باشند نه مشركاني كه حتي با خود پيامبر نيز به بدي برخورد ميكنند. و حال آنكه ساير آيات مشابهي كه درخواست اجر توسط پيامبران و نيز پيامبر اسلام ص را نفي ميكند، خظاب به مخالفان است كه من در برابر هدايت شما و انجام رسالت مزدي نميخواهم پس چرا پذيرش پيام خدا بر شما سنگين است؟ 3-استثناي موجود در اين ايه ميتواند استثناي منقطع باشد.يعني من از شما اجري نميخواهم اما شما هم با اقرباي خود مودت و محبت داشته باشيد. 4-مودت في القربي هم ميتواند خطابي عمومي به مخاطبان در نيكي به خويشان باشد(با توجه به ساير توصيه هايي كه در سور مكي به احترام و همكاري با ذي القربي بيان شده:ان الله يامر بالعدل و الاحسان و ايتاء ذي القربي) وهم ميتواند خطابي به قريش باشد كه با اقرباي خود و از جمله پيامبر هم كه خويش و قوم شماست مهربان باشيد و از ازار و اذيت او دست برداريد. ویرایش بوسیله کاربر 1399/09/18 01:17:11 ب.ظ  | دلیل ویرایش: edit
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

ali		#5 ارسال شده : 1395/12/29 10:23:13 ق.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		به نام خدا تفسیر طیری در معنای فی القربی،چهار احتمال را بیان کرده است: 1-مخاطب این ایه مشرکین هستند و پیامبر از انها میخواهد که برای اجر رسالت بانزدیکانشان(که پیامبر هم شامل انها میشود)قطع رحم نکنند (یعنی از پیامبر حمایت کنند) 2-پیامبر به مومنان میگوید ای مومنان اجر رسالتم این است که به نزدیکان من محبت داشته باشید. 3-قربی به معنای نزدیکی جستن به خداست و مراد از الا الموده فی القربی این است که خدا را دوست بدارید 4-اجر رسالت من این است که با نزدیکان خود ارتباط داشته باشید. زمخشری در تفسیر کشاف چنین گفته است: فی در"الاالموده فی القربی" :حرف ظرف است باین معنا که همه دوستی هایتان را در ظرف القربی خلاصه کنید و خداوند القربی را مکانی برای دوستی مومنان قرارداده است. ال در القربی بدل از مضاف الیه است.یعنی به جای قربای -نزدیکان من-گفته است القربی بنابر این معنای ایه این گونه میشود :ای مومنان اجر رسالت من این است که همه دوستی هایتان را در ظرف نزدیکان ویژه من منحصر کنید. زمخشری سپس با نقل چندین روایت اثبات میکند که منظور از القربی خاندان ویژه پیامبر یعنی علی فاطمه و حسن و حسین میباشند. ازجمله این روایت: اصحاب پس از نزول این ایه از پیامبر پرسیدند این خانواده شما که محبت کردن به انها بر ما واجب شده است،چه کسانی هستند؟ پیامبر در پاسخ گفتند :علی فاطمه و دو فرزندشان برگرفته از کتاب پرتو ولایت ایت الله معرفت
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

hedayat		#6 ارسال شده : 1396/12/13 04:17:06 ق.ظ
رتبه: Newbie گروه ها: member تاریخ عضویت: 1396/12/13 ارسالها: 1		در قرآن دو کلمه القربی و قربی آمده و منظور از القربی : ایمان آورندگانی هستند که به هدایت رسیده اند و خودشان را به الله متعال نزدیک کرده اند و منظور از قربی : همان خویشاوندان و فامیل میباشد و مشرکین منظور از گروه طغیانگر به رهبری طاغوت میباشد که از آنان بعنوان منافقین و کافرین هم نام برده شده
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

ali		#7 ارسال شده : 1399/05/29 02:05:34 ب.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		اقسام ذی القربی اقسام «ذي القُربيٰ» در قرآن و تعيين مصداق آن در روايات در قرآن کريم گاهي «ذي القُربيٰ» و گاهي هم «قُربيٰ» مطرح است. «ذي القُربيٰ» در مسئله خمس مطرح است، در مسئله انفال مطرح است، کساني که به پيغمبر(صلي الله عليه و آله و سلم) نزديک‌ هستند و قَرابتي دارند، سه گروه می‌باشند: گروهي که دشمنان آن حضرت‌ هستند که با ﴿تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ﴾[7] محکوم‌ می‌باشند؛ عموي پيغمبر است و آن آيه نفرين درباره او نازل شده است! پس اين «قُربيٰ»، قُربايي نيست که مورد اجر حضرت باشد؛ اين نه جزء «قُربيٰ» است نه جزء «ذي القُربيٰ». افراد ديگر که به خاندان پيغمبر(صلي الله عليه و آله و سلم) منسوب‌ هستند و از مسائل سهم سادات برخوردارند، از آنها تعبير به «ذي القُربيٰ» شده است که در سوره مبارکه «انفال» آيه 41 به اين صورت بيان شده است: ﴿وَ اعْلَمُوا أَنَّمَا﴾ ـ متأسفانه حالا «انَّ مَا» با هم نوشته شده ـ ﴿وَ اعْلَمُوا أَنّ مَا غَنِمْتُم مِن شَيْ‌ءٍ فَأَنَّ لِلّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبَي﴾ که اين برای سادات است و اختصاصي به اهل بيت(عليهم السلام) که معصوم هستند ندارد. در بخشي از سوره مبارکه «حشر» ـ آن‌جا که جريان انفال مطرح است ـ آن‌جا هم از «ذي القُربيٰ» سخني به ميان آمده است؛ آيه هفت سوره مبارکه «حشر» اين است: ﴿مَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَي رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَي فَلِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبَي وَ الْيَتَامَي وَ الْمَسَاكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ﴾، اين دو گروه. پس يک گروه که جزء دشمنان حضرت هستند، اينها محکوم به نفرين الهي‌ هستند؛ مثل ﴿تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ﴾، گروه دوم که سادات متوسط‌ می‌باشند ـ اعم از معصوم و غير معصوم ـ اينها مشمول آيه سوره مبارکه «انفال» و سوره مبارکه «حشر» هستند، امّا آنچه مربوط به امامت و ولايت و متمّم بودن شريعت و امثال آنهاست، آن در همين آيه 23 سوره مبارکه «شوريٰ» مطرح است که سخن از «ذي القُربيٰ» نيست، سخن از «قُربيٰ» است که حتماً چيزي محذوف است، چون «قربيٰ» وصف کسي نيست، نه مفرد است و نه جمع، اين به معني «قَرابت» است؛ منتها از «قَرابت» لطيف‌تر است و دقيق‌تر است. «قَرابت» با «قُربيٰ» از جهت معنا سهيم و شريک‌ می‌باشند، لکن لطافتي که در «قُربيٰ» است در «القَرَابَة» نيست، بنابراين اين «ذي القُربيٰ» گروه خاصي خواهند بود. همان‌طوري که اصل صوم و صلات در قرآن آمده است، ولي خصوصيت نماز و روزه را روايات مشخص کرده، خصوصيت «قربيٰ» را هم روايات مشخص کرده است. ما از صوم و صلات و حج و زکات که ديگر مهم‌تر در اسلام نداريم؛ بسياري از مسائل توحيد هست که در روايات بيان شده و بسياري از مسائل وحي و نبوت هم هست که در روايات مشخص شده است، پس اين بيان که فرمود: ﴿إِلاّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَي﴾ بايد مشخص شود. *راز اجر رسالت قرار گرفتن مودّت اهل بيت(عليهم السلام)* لذا فرمود تنها اجر تو نگهباني و نگهداري کساني است که اين شريعت را حفظ مي‌کنند که آنها هم اهل بيت(عليهم الصلاة و عليهم السلام) هستند، من مودّت اينها را از شما به عنوان اجر رسالت مي‌خواهم. اينکه فرمود: ﴿قُل لاَ أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً﴾، اين حرف همه انبياست؛ يعني قصهٴ بسياري از انبيا(عليهم السلام) را هم که قرآن کريم ذکر فرمود، آنها هم به امت‌هاي خودشان فرمودند: ﴿لاَ أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً﴾.[5] برهان مسئله هم در همان اوايل سوره مبارکهٴ «يس» گذشت که همه اينها مردم را به حق دعوت مي‌کنند، يک؛ ادّعاي صادقانه دارند که مي‌گويند ما پيامبريم، دو؛ چيزي هم طلب نمي‌کنند اجر و عوضي نمی‌خواهند و غرضي هم ندارند، سه: ﴿اتَّبِعُوا مَن لَا يَسْأَلُكُمْ أَجْراً وَ هُم مَّهْتَدُونَ﴾؛[6] براساس اين دو اصل که اينها هم حرف خوب دارند، هم غرض و عوضي نمي‌خواهند، وجود مبارک پيغمبر اسلام هم همين‌طور است. اما اينکه فرمود: ﴿إِلاّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَي﴾، اين استثنا، استثناي متصل بايد باشد، نه منقطع و اگر هم قدري منقطع باشد، بايد رابطه داشته باشد، وگرنه حرف بيگانه‌ زدند که مطابق با ادبيات گفتاري نيست. فرمود: ﴿قُل لاَ أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَي﴾. دوستی اهل بیت علیهم السلام مستحضر هستید كه در آن آیه كریمه نفرمود، اجر رسالت من دوستی اهل بیت است: «لا اسئلكم علیه اجراً الاّ مودةَ القربی» نفرمود, نفرمود مُزد رسالت من این است كه شما اهل بیت را دوست داشته باشید، بلکه فرمود: ﴿إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی﴾،[1] ضمیر در ﴿فِی الْقُرْبی﴾ مستقر است و عاملش هم آن «كان» است؛ یعنی «الاّ المودة المستقرّة الكائنة فی اهل بیت»؛ دوستی اهل بیت اجر رسالت نیست، آن ‌كه جان بِكَند و دوستی مستقر نسبت به این خاندان داشته باشد، این مُزد پیغمبر را داده است. خیلی ‌ها هستند دوست پیغمبر و اولاد پیغمبر هستند، ایام عاشورا عزاداری می ‌كنند؛ اما این ظرف, ظرف لغو است! این می ‌شود مودّت قُربیٰ، یعنی اینها را دوست دارند؛ خیلی ‌ها هستند كه حسین‌ بن‌ علی را دوست دارند. روی زمین چه كسی است كه حسین ‌بن ‌علی را دوست نداشته باشد؟! فداكاری, عزّت, استقلال, شرف, شهامت, دادنِ زن و بچه در این راه, می‌ شود در عالَم كسی پیدا شود كه حسین ‌بن ‌علی را دوست نداشته باشد؟! هیچ ملت آزادی خواهی, هیچ ملت عدل خواهی! اما آنكه وظیفه ماست دوستی اهل بیت نیست، «الا المودة الكائنة المستقرة الثابتة الحاصلة فی اهل بیت»؛ این ظرف, ظرف مستقر است، این مُزد رسالت است! اگر این مزد رسالت شد، آدم تابع اینهاست. اگر دوستی ما فقط مستقرّ در این خاندان بود، ما جای دیگر دوستی نداریم! ما كسی را دوست نداریم! این دوستی مستقر, اطاعت را هم به همراه دارد: «وَلِی‏ لِمَنْ‏ وَالاكُمْ‏ وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عَادَاكُم‏»،[2] همه چیز را به همراه دارد. [1]. سوره شوری، آیه23. [2]. مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج‏2، ص775. ايت الله جوادي املي ویرایش بوسیله کاربر 1400/05/29 06:45:43 ب.ظ  | دلیل ویرایش: edit
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

ali		#8 ارسال شده : 1399/06/03 07:15:39 ق.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		مزد رسالت رسالت ماموریت و وظیفه الهی است که بر دوش برخی از برگزیدگان از انسانها گذاشته شده است. پیامبری و پیام رسانی همانند نماز و روزه امر واجب بر آنان است، از این رو اجر و مزد خواستن به ویژه از مخاطبین پیام معنایی ندارد؛ برای همین یک جمله هماره از سوی همه پیامبران تکرار می‌شود: و يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللّه؛ ﻭ ﺍﻱ ﻗﻮم ﻣﻦ ! ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺑﻠﺎﻍ ﺭﺳﺎﻟﺘﻢ ﻫﻴﭻ ﭘﺎﺩﺍﺷﻲ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ؛ ﭘﺎﺩﺍﺷﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺧﺪﺍﺳﺖ. (هود‌، آیه ٩٢ و نیز شعراء آیه 109 و آیات دیگر) و پاداش رسالت را از خدا می خواهند(هود، آیه 51) اما در میان پیامبران تنها پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم است که در خواست اجر و مزد هرچند از کافران و پشت کنندگان نمی کند (یونس، آیه 72) ولی از مردم مومن اجر طلب می کند و می فرماید : ذَٰلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ وَمَن يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ‌؛ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﻧﺠﺎم ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ، ﻣﮋﺩﻩ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ . ﺑﮕﻮ : ﺍﺯ ﺷﻤﺎ [ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺑﻠﺎﻍ ﺭﺳﺎﻟﺘﻢ ] ﻫﻴﭻ ﭘﺎﺩﺍﺷﻲ ﺟﺰ ﻣﻮﺩّﺕ ﻧﺰﺩﻳﻜﺎﻥ ﺭﺍ [ ﻛﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ـ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎم ـ ﻫﺴﺘﻨﺪ ] ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ . ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﻨﺪ ، ﺑﺮ ﻧﻴﻜﻲ ﺍﺵ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﻴﻢ ; ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺧﺪﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﻣﺮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻋﻄﺎﻛﻨﻨﺪﻩ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻤﻞ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺳﺖ .(شوری، آیه٣٢) البته این مزد رسالت که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم از مودت نسبت به خویشان نزدیک در خواست می کند سود و بهره اش به خود مردم و مومنان بر می‌گردد. خدا می فرماید : قُلْ مَا سَأَلْتُكُم مِّنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ؛ ﺑﮕﻮ : ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﺎﺩﺍﺷﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ، ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ، ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺧﺪﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﻮﺍﻩ ﺍﺳﺖ .(سبا، آیه ٧٤) خلیل منصوری
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

ali		#9 ارسال شده : 1399/09/17 11:19:42 ق.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		تدبر و تفسیر ایه مودت: منظور از مودت فی القربی چیست؟ شوری:23 ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَن يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ همان [پيروزي و سعادتي] که خدا به بندگان مؤمن و نيکوکارش وعده داده است. [اي پيامبر] بگو من [در ازاي رسالتم] هيچ پاداشي از شما، جز دوستي در ميان خويشاوندان، نمي‌خواهم41 و هر کس كاري نيك نمايان سازد،42 براي او در آن نيکي [بزرگتري] مي‌افزاييم [=پاداشي نکوتر عطا مي‌کنيم] چرا که خداوند آمرزنده [گناهان] و افزايش دهنده [احسان بندگان] است.43 ______________ 41- اين که منظور از «موده في القربي» [دوستي ميان خويشاوندان] چه کساني است؟ ميان مفسرين شيعه و سني اختلاف است؛ گروه نخست آنرا به مَوَدت اهل بيت پيامبر(ص) نسبت داده‌اند، و گروه دوم به مَوَدَت ميان خود مسلمانان که معمولا در جوامع بسته و کوچک اغلب افراد خويشاوند يکديگر هستند. 42- «اقتراف» از ريشة «قَرْف»، معنائي مشابه اكتساب دارد. در اكتساب مفهوم به دست آوردن محصول كار غلبه دارد، و در اقتراف، نوعي ظاهر و برملا كردن. مثل كندن پوست درخت يا پوستة زخم. ما با كردار نيك و بدمان، گويي زشتي‌ها و زيبايي‌ها را پرده برداري مي‌كنيم و به نمايش مي‌گذاريم. آيا اگر شمر و يزيد و امثالهم چنان غيظ و قساوتي در واقعة كربلا به نمايش نگذاشته بودند، چنان تابلويي از ايمان و اخلاق و ايثار از امام حسين، خاندان و اصحابش در سينة تاريخ نصب مي‌شد؟ قرآن هر دو وجه مثبت و منفي را ذكر كرده است: انعام 113 (6:113) - وَلِتَصْغَى إِلَيْهِ أَفْئِدَهُ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَلِيَرْضَوْهُ وَلِيَقْتَرِفُوا مَا هُمْ مُقْتَرِفُونَ [تا دل كساني كه به آخرت ايمان ندارند، به آنان گرايش يابد و بدان خشنود گردند و آنچه مي‌خواهند بكنند]. انعام 120 (6:120) - ...إِنَّ الَّذِينَ يَكْسِبُونَ الْإِثْمَ سَيُجْزَوْنَ بِمَا كَانُوا يَقْتَرِفُونَ [كساني كه كسب گناه- خودپرستي- مي‌كنند، به زودي جزاي آنچه ظاهر كرده‌اند را خواهند ديد]. اين كلمه يك بار ديگر در مورد اموالي كه مردم براي نمايش به ديگران و كسب آبرو و اعتباري كاذب فراهم مي‌كنند، آمده است: توبه 24 (9:24) - قُلْ إِنْ كَانَ... وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَهٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللهِ وَرَسُولِهِ... [بگو: اگر... و اموالي كه براي خودنمائي فراهم كرده‌ايد و تجارتي كه از كسادي آن بيم داريد و خانه‌هايي كه به آن دلبسته‌ايد نزد شما از خدا و رسولش دوست داشتني‌تر است...] 43- مي‌گويند شکر نعمت، نعمتت افزون کند. در معناي ريشه‌اي شکر، نوعي فزوني و زيادت موجود است. در زبان عربي، چشمه پر آب، گاو پر شير و آسمان پر باران را با همين واژه وصف مي‌كنند. شکور بودن خدا، افزايش دادن محصول اعمال نيک بندگان و بارور کردن آن‌ها است. تفسیر اقای بازرگان
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

ali		#10 ارسال شده : 1399/09/18 01:13:48 ب.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		تدبرو تفسير ايه مودت: سوره شوري در باره مصداق فی القربی در سوره شوری در پست شماره 4موارد ذیل قابل ذڪر است: ۱-در اینڪه بطور قطع اعلام فرموده اید سوره شوری مڪی است جای تامل دارد و حداقل اینست ڪه آیه ۳۸ این سوره ڪه میفرماید" و امرهم شوری بینهم " مدنیست زیرا در مڪه حڪومت مسلمانان برقرار نشده بوده ڪه خداوند این آیه را نازل ڪرده باشد. ۲-حال اگر بپذیریم آیه ۳۸ این سوره در مدینه نازل شده چه منعی دارد ڪه بپذیریم آیه مودت فی القربی نیز در مدینه نازل شده باشد؟ در اینصورت القربی همان خاندان پیامبر اڪرم (ص) خواهند بود. مرحوم مهندس بازرگان در ڪتاب سیر تحول قرآن آیات یڪ تا ۱۴ سوره شوری را مڪی و آیات ۱۵ تا۵۳ را مدنی شمرده اند. 3- با قدری تامل در آیه مودت متوجه میشویم ڪه نمیتوانیم رابطه قابل قبولی بین پاداش رسالت و محبت مسلمین نسبت به خویشاوندان خودشان پیدا ڪنیم. با تشڪر علی سلطانزاده
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

ali		#11 ارسال شده : 1400/05/09 10:37:58 ق.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		ذوی القربی با توجه به آیه 23 البته «نزدیکان» پیامبر(ص) کسانی هستند که از لحاظ فکری و اعتقادی و عمل به آن ، با پیامبر (ص) نزدیک هستند. توجه کنید به آن روایت معروف که فرموده «السلمان منا اهل البیت» (سلمان جزء خانواده ما است) وگرنه «ابولهب» که عموی پیامبر(ص) هم بود شامل این آیـــه نمی¬شود . اما ، این جمله، پرانتزی است، یعنی اگر قبل و بعدش را وصل کنیم خواهیم دید که روال سخن صاف و یکدست و بی سکته است، و اذا در راستای خط اصلی بحث پاراگراف نیست. اما شما خواننده گرامی را متوجه چند نکته میکنیم: 1 – جمله مذکور مهم است که خداوند آن را با «قل» تقریر کرده، 2 – معنی جمله مذکور را باید از مفاهیم مشترک درس و درب و قسمت قبلی جمله مورد بحث و نیز آیه 24 بیابید. 3 - برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه برخی از کتب مرحوم صالحی نجف آبادی که دل و جرات بیشتری داشت و به این موضوع هم پرداخت توصیه میشود. ترجمه: ای پیامبر! بگو من مزدي از شما نميخواهم جز اینکه آدمهای خوبی بشوید و در باره نزدیکانتان دوستي و نیکی کنید، و اگر کسي نيکيي کند، در آن نيکيی که کرده به پاداشی ميافزائيمش که خداوند آمرزشگر شکرگزار است (23 از تفسیر مهندس گنجه ای
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

farhang		#12 ارسال شده : 1400/05/15 09:50:33 ق.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: member, Administrators تاریخ عضویت: 1390/02/31 ارسالها: 922 47 تشکر دریافتی در 28 ارسال		نگاهی متفاوت به ارتباط موده فی القربی با عدم تفرق در دین در سوره شوری «مَوَدّت فی القُربی» ضامن تداوم دین واحد الهی «قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی» پیامبر من بگو من از شما بابت این دین حقی که دارید، اجری طلب نمی کنم جز مودت دربارۀ نزدیکان. با توجه به اینکه گوینده سخن پیامر است، منظور از «الْقُرْبَی» می‌شود نزدیکان خود پیامبر. مودت یعنی چه؟ مودت با محبت فرق دارد. محبت یک کشش قلبی است ولی مودت یک تعامل عملی و رفتاری است. تبعیت در ذات مودت وجود دارد. اما نقش این مودت نزدیکان پیامبر در سورۀ شوری چیست؟ ببینید همین اسلامی که قرار بود دین حقی باشد که یهودیت و مسیحیت و مشرکان و دیگران را ذیل خودش جمع کند، خودش دچار شعبه‌ها و فرقه‌ها شد. هفتاد و دو ملت ادعای قرآن می کنند ولی بعضی از اینها یکدیگر را کافر می دانند. سوال اینجاست که آیا دین بعد از حیات ظاهری پیامبر خدا دیگر صاحبی ندارد که دعوت به حق کند؟ که جلوی تفرقه های بی حجت را بگیرد؟ آری دارد. اینجاست که می شود «الّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی». درحقیقت در سوره شوری مودت نزدیکان پیامبر گرامی اسلام یعنی اهل بیت عصمت و طهارت(ع) ضامن حفظ دین حق واحد است. این ضامن حفظ دین است چون بعد از پیامبر خدا قرار نیست رسولی بیاید. در نگاه حقیر با توجه به تدبر در سوره شوری «الّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی» در دعوت پیامبر اسلام، جایگزین بشارت به پیامبر بعدی در دعوت پیامبران قبلی است. هر پیامبری آمده قبل خود را تصدیق کرده، نسبت به بعد خود بشارت داده، خواسته خط وصل بماند. در آیۀ 6 سورۀ مبارک صف به این دو شأن پیامبران اشاره کرده است. منتها در مورد پیامبر اکرم، دیگر بشارت به رسول بعدی وجود ندارد. بعد از پیامبر اسلام آن کس که ضامن حفظ دین حق و دین واحد است اهل بیت پیامبر هستند. استاد علی صبوحي
		سیدکاظم فرهنگ
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

ali		#13 ارسال شده : 1400/05/28 05:38:18 ب.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		اقوال مختلف در تفسیر مودت فی القربی و پاسخ آن در المیزان مودت به ذى القرباى رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) به چه معنا است ؟ اقوال مفسرين در معناى آن مختلف است . بعضى از مفسرين - و به طورى كه مى گويند بيشتر مفسرين - گفته اند: 1-خطاب در اين آيه به قريش است ، و اجرى كه در آن درخواست شده مودت قريش نسبت به رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) و نزديكان ايشان از قريش است ، و اين بدان جهت بوده كه قريش آن جناب را تكذيب مى كردند و دشمن خود مى دانستند، چون آن جناب - بر اساس آنچه كه در برخى از روايات ذكر شده - متعرض خدايان قريش ‍ مى شد، لذا خداى تعالى دستورش داده كه از ايشان بخواهد: اگر ايمان نمى آورند حداقل با او دشمنى نكنند، براى اينكه آن جناب با آنها قرابت و خويشاوندى داشته . و نيز آن حضرت را مورد بغض و كينه خود قرار ندهند و اذيت ننمايند. پس بنابراين تفسير، كلمه ((قربى (( به معناى خويشاوند نيست ، بلكه به معناى قرابت و خويشاوندى است ، و حرف ((فى (( به معناى سببيت است . ولى اين تفسير اشكال دارد؛ براى اينكه معناى اجر وقتى تمام مى شود كه درخواست كننده آن ، كارى كرده باشد، و سودى به مردم رسانده باشد، و در ازاء آن مزد طلب كند، مزدى كه برابر عمل عامل باشد، و در مورد بحث ، اجر وقتى معنا دارد كه رسول خدا قريش را هدايت كرده باشد، و ايشان ايمان آورده باشند، چون با فرض باقى ماندن در كفر و تكذيب دعوت آن جناب ، چيزى از آن جناب نگرفته اند تا در مقابلش اجرى بدهند، و به فرض هم كه به آن جناب ايمان آورده باشند، تازه به يكى از اصول سه گانه دين ايمان آورده اند، نه به همه آن تا باز بدهكار مزد باشند، علاوه بر اينكه در همين فرض ديگر بغض و دشمنى تصور ندارد، تا ترك آن مزد رسالت فرض شود، و رسول خدا آن را از ايشان بخواهد. و كوتاه سخن اينكه : در صورتى كه پرسش شدگان در اين سؤ ال كافر فرض شوند معناى اجر تصور ندارد، و در صورتى كه مؤمن فرض ‍ شوند، دشمنى تصور ندارد تا به عنوان مزد بخواهند دست از آن بردارند. اين اشكال بنا بر فرضى كه استثناء منقطع باشد و مودت قربى اجر نباشد بلكه حكمى جداگانه باشد نيز وارد است ، چون درخواست اجر از مردم به هر حال وقتى تصور دارد كه ايمان آورده باشند، چون در اين فرض هم استدراك از جمله مورد بحث با همه قيودش مى باشد (و معنا چنين مى شود: بگو من از شما هيچ مزدى نمى خواهم و ليكن مودت قربى را مى خواهم ) خوب دقت بفرماييد. 2-قول به اينكه مراد از مودت به قربى مودت خود قربى است و اشكال آن و بعضى ديگر گفته اند: مراد از مودت به قربى ، مودت خود قربى است ، و خطاب در آيه به قريش و يا به عموم مردم است ، و معنايش اين است كه : بگو من از شما مزدى نمى خواهم مگر همين كه با اقرباى خودتان مودت داشته باشيد. اين وجه نيز اشكال دارد، و آن اين است كه مودت به اقربا بطور مطلق پسنديده نيست تا اسلام بشر را به آن دعوت كند، با اينكه قرآن صريحا فرموده : ((لا تجد قوما يؤمنون باللّه و اليوم الاخر يوادون من حاد اللّه و رسوله و لو كانوا آباءهم او ابناءهم او اخوانهم او عشيرتهم اولئك كتب فى قلوبهم الايمان و ايدهم بروح منه ((. و سياق اين آيه شريفه نمى تواند مخصص يا مقيد آيه مورد بحث باشد (تا معناى مجموع آن دو چنين شود كه : من از شما مزدى نمى خواهم به جز محبت به خويشاوندانتان مگر اينكه آن خويشاوندان كه يا پدران هستند يا فرزندان يا برادران دشمن خدا باشند) تا در نتيجه مودت قريش ‍ نسبت به اقرباى مؤمن اجر رسالت قرار گيرد. بعلاوه وقتى منظور از اين مودت ، مودت خاصى باشد، يعنى محبت به خويشاوندان مؤمن ، ديگر معنا ندارد تمامى قريش و يا تمامى مردم بدهكار چنين مزدى باشند، (چون تمامى افراد قريش چنين اقربايى ندارند، و همچنين تمامى افراد بشر چنين خويشاوندى ندارند، تا با مودت ورزيدن به او، مزد رسالت آن جناب را بدهند). 3-بعضى ديگر گفته اند: خطاب در آيه به قريش است . و منظور از مودت به قربى ، مودت به سبب قرابت است ، ليكن مراد از آن ، مودت پيغمبر است ، نه مودت قريش كه در وجه اول آمده بود، و استثناء هم منقطع است ، در نتيجه معناى آيه چنين است : بگو من از شما در برابر هدايتى كه به سوى آن دعوتتان مى كنم تا شما را به روضات جنات و خلود در آن برساند مزدى نمى خواهم ، و پاداشى توقع ندارم ، ليكن اين علاقه اى كه من به خاطر خويشاونديم به شما دارم به من اجازه نمى دهد در باره شما بى تفاوت باشم ، مرا وادار مى كند كه شما را به آن هدايت برسانم ، و به آن روضات جنات رهنمون نمايم . اشكال اين وجه اين است كه : با تحديدى كه خداى سبحان در مسأله دعوت و هدايت كرده نمى سازد، چون خداى تعالى در بسيارى از موارد در كلام مجيدش اين معنا را مسجل فرموده كه (وظيفه او تنها دعوت است )، و او مردم را به سوى خدا هدايت نمى كند، بلكه هدايت تنها به دست خدا است ، و نيز او نبايد به خاطر كفر كفار و رد دعوتش اندوهگين شود، چون وظيفه او تنها ابلاغ است . پس او نمى تواند بخاطر علاقه فاميلى كه با خويشاوندان خود دارد آنها را هدايت كند، و يا به خاطر دشمنى و كراهتى كه از ديگران دارد از هدايت آنها روى بگرداند. و با اين همه چطور ممكن است در آيه ((قل لا اسئلكم ...(( رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) را مأمور كند كه به كفار قريش اعلام نمايد كه علاقه اش به آنان به خاطر اينكه فاميل اويند، وادارش مى كند كه هدايتشان كند، نه به خاطر مزدى كه از ايشان درخواست نمايد؟! 4-مودت به قربى نمى تواند كنايه از صله رحم باشد آرى اسلام هرگز مردم را دعوت نمى كند به اينكه خويشاوند خود را به خاطر اينكه خويشاوند است دوست بدارند، بلكه آن محبت به خويشاوندى كه اسلام بشر را بدان خوانده ، محبت فى اللّه است ، بدون اينكه مسأله خويشاوندى كمترين دخالتى در آن داشته باشد. البته اسلام اهتمام زيادى به مسأله قرابت و رحم دارد، اما به عنوان صله رحم ، و اينكه با رحم قطع رابطه نكنند، و از دادن مال عزيز و مورد حاجت خود به ارحام فقير مضايقه ننمايند، نه به عنوان اينكه رحم خود را دوست بدارند، چون اسلام بر هر محبتى به جز محبت به خدا خط بطلان كشيده . و ما نمى توانيم بگوييم كه مودت به قربى در آيه شريفه كنايه است از همين صله رحم و احسان به ايشان و انفاق مال به آنان ، چون در آيه شريفه هيچ قرينه اى نيست كه دلالت كند بر اينكه معناى حقيقى مودت منظور نيست ، بلكه صله رحم منظور است ، چون صله رحم مسأله ديگرى است و حب فى اللّه مسأله اى ديگر.
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

ali		#14 ارسال شده : 1400/06/01 09:26:29 ق.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		[قاموس قران - قرب: ؛ ج ۵، ص: ۲۹۳ - صفحه۱۷۱۹] قُلْ لٰا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبيٰ شوري: ۲۳. ظاهرا الف و لام در «القربي» عوض از مضاف اليه است و تقدير آن «قرباي» ميباشد يعني از شما براي تبليغ رسالت مزدي نميخواهم مگر دوستي خويشان و اهل قرابتم را، استثنا ظاهرا متصل و «أَجْراً» نكره در سياق نفي مفيد عموم است يعني هيچ مزدي جز اين مزد نميخواهم «قربي» در اينصورت يا مصدر بمعني فاعل است بمعني قريب و يا در آن چنانكه كشّاف گفته اهل مقدر است يعني «اهل قرباي». در آيۀ ديگر آمده قُلْ مٰا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلّٰا مَنْ شٰاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِليٰ رَبِّهِ سَبِيلًا فرقان: ۵۷. در اين آيه هم اتخاذ سبيل بسوي خدا اجر شمرده شده، چون در اين آيه نيز «مِنْ أَجْرٍ» نكره در سياق نفي و مفيد عموم است لذا بايد مودّت قربي و اتخاذ سبيل هر دو يكي باشند و گرنه معني دو آيه قابل جمع نخواهد بود از اينجا پي ميبريم كه مودّت قربي بمعني دوست داشتن و پيروي از آنها است و مودّت بدين معني همان اخذ سبيل بطاعت خداست، پس پيروي از ذي القربي كه اهل بيت عليهم السلام باشند رفتن راه خداست و چون اين پيروي در واقع بنفع پيروان آنهاست لذا در آيۀ ديگر آمده: قُلْ مٰا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلّٰا عَلَي اللّٰهِ سباء: ۴۷. بگو آنچه از اجر خواستم بر له شماست مزد من فقط بر عهدۀ خداست يعني پيروي ذي القربي كه عبارت اخراي اتخاذ سبيل بسوي خداست بسود شماست. اينكه در بارۀ آيۀ اول با استناد بدو آيۀ بعدي گفته شد از هر حيث درست و مطابق روايات نيز هست، در اين باره وجوه و اقوال ركيكي نيز نقل شده كه احتياجي بنقل آنها نيست. در مجمع البيان از امام سجاد و باقر و صادق عليهم السلام و سعيد بن جبير و عمرو بن شعيب نقل شده كه معني آيه اين است: اينكه قرابت و عترت مرا دوست بداريد و حق مرا در بارۀ آنها مراعات نمائيد. ايضا نقل كرده چون آيۀ قُلْ لٰا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً … نازل شد گفتند: يا رسول اللّه اينان كيستند كه خدا ما را بمودّت آنها امر كرده فرمود: علي و فاطمه و فرزندان آنهاست «قال عليّ و فاطمة و ولدهما» اين حديث در كشّاف بلفظ «عليّ و فاطمة و ابناهما» نقل شده است و نيز در تفسير بيضاوي، احياء الميّت حديث ۲، و اتحاف شبراوي ص ۱۸ و ابن حجر در صواعق ذيل آيۀ فوق و ده‌ها كتاب ديگر نقل شده است. اگر گويند: سورۀ شوري مكّي است و آنوقت علي و فاطمه عليهما السلام با هم ازدواج نكرده بودند و اولاد نداشتند چطور اين روايت صحيح تواند بود؟ گوئيم: اگر ثابت شود كه سورۀ مكّي است. دليلي بر مكّي بودن آيه نداريم چه مانعي دارد خود سوره مكّي باشد و اين آيه مدني .
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

ali		#15 ارسال شده : 1400/06/06 07:55:40 ق.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: Moderator, Administrators, member تاریخ عضویت: 1390/03/24 ارسالها: 1,741 تشکرها: 4 بار 29 تشکر دریافتی در 29 ارسال		تدبر و تفسير مودت في القربي: معناي مودت چيست؟ موده از ریشه ودّ: اصل الواحد در ماده، تمايل به چيزي است و آن مرتبهاي ضعيف و عمومي از محبّت است؛ زيرا حُبّ درباره چيزي به كار ميرود كه داراي تمايل شديد، بر اساس طبيعت و حكمت است و به همين جهت گاهي اين ماده در معناي تمنّي به كار ميرود؛ زيرا تمنّي داراي نوعي تمايل به جهتي خاصّ است. پس اگر منظور از تمنّي، مطلق جنبه تمايل باشد: از مصاديق اصل است؛ در غير اين صورت از باب مَجاز خواهد بود. سوره مباركه آل عمران آيه 69: وَدَّتْ طائِفَةٌ مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ لَوْ يُضِلُّونَكُمِ، گروهی از اهل كتاب آرزو میكنند كاش شما را گمراه میكردند.سوره مباركه ممتحنه آيه 1: لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَ عَدُوَّكُمْ أَوْلِياءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ، دشمن من و دشمن خودتان را به دوستی برمگيريد [به طوری] كه با آنها اظهار دوستی كنيد. اما وَدود: از اسماي حسناي الهي و به معناي چيزي است كه طبع او اقتضا ميكند و در اثر صفات ذاتي جماليه اوست. سوره مباركه هود آيه 90: وَ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ، و از پروردگار خود آمرزش بخواهيد، سپس به درگاه او توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان] است. سوره مباركه مريم آيه 96: إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا، كسانی كه ايمان آورده و كارهای شايسته كردهاند، به زودی [خدای] رحمان برای آنان محبتی [در دلها] قرار میدهد. اما وَدّ به معناي بت معروف. خداي تعالي ميفرمايد:سوره مباركه نوح آيه 23: وَ قالُوا لا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَ لا تَذَرُنَ وَدًّا وَ لا سُواعاً وَ لا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ وَ نَسْراً، و گفتند: زنهار، خدايان خود را رها مكنيد، و نه وَدّ را واگذاريد و نه سُواع و نه يَغُوث و نه يَعُوق و نه نَسْر را التحقيق في كلمات القران
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

farhang		#16 ارسال شده : 1400/06/12 08:58:36 ق.ظ
رتبه: Advanced Member گروه ها: member, Administrators تاریخ عضویت: 1390/02/31 ارسالها: 922 47 تشکر دریافتی در 28 ارسال		در ایه 23 منظور از موده فی القربی چیست؟ و ارتباط ان با سیاق آیات سوره چیست؟ در تفسیر این جمله نظرات مختلفی ارایه شده است که میتوان انها را در چهار دسته قرار داد: 1-مخاطب این ایه مشرکین هستند و پیامبر از انها میخواهد که برای اجر رسالت بانزدیکانشان (که پیامبر هم شامل انها میشود) قطع رحم نکنند (یعنی از پیامبر حمایت کنند) 2-پیامبر به مومنان میگوید ای مومنان اجر رسالتم این است که به نزدیکان من محبت داشته باشید. 3-قربی به معنای نزدیکی جستن به خداست و مراد از الا الموده فی القربی این است که خدا را دوست بدارید 4- مخاطب این ایه عموم مردم هستند و پیامبر میگوید اجر رسالت من این است که با نزدیکان خود ارتباط داشته باشید. الف- برای فهم بهتر مراد جمله ابتدا مفهوم و کاربرد کلمات مودت و قربی در قران را مرور کنیم: قربی: از قرب به معنای نزدیکی است که اعم از مکانی زمانی، نسبی، قرب روحانی و قرب در صفات است. کاربردهای مختلف القربی در قرآن: اقربین و اقربون در سوره های شعرا بقره نسا به معنی خویشاندان و نزدیکان نسبی است. ذا القربی یا ذی القربی یا ذاقربی یا ذوی القربی : در سوره های اسرا انعام فاطر روم نحل انفال بقره نسا حشر مائده به معنای خویشان و نزدیکان فردی است که قبلا ازش صحبت شده است. اولوالقربی یا اولی القربی یا اولی قربی: نسا نور توبه هم مشابه ذی القربی احسان به خویشان: بالوالدین احسانا و بذی القربی والیتامی ..نسا بقره ، عطا به نزدیکان: ات ذالقربی حقه و المسکین روم، ان الله یامر ..و ایتائ ذی القربی نحل که نشان میدهد قربی یا القربی به تنهایی در جای دیگری بکار نرفته است. موده: "تمایل به چیزی و ان مرتبه ای ضعیف از محبت است. زیرا حب، تمایل شدید است."التحقیق فی کلمات القران در سوره های ممتحنه و مائده، مودت در مقابل دشمنی استعمال شده است. اشدالناس عداوه للذین امنوا الیهود.. و لتجدن اقربهم موده...نصاری. در ممتحنه هم میگوید شاید خدا بین شما و دشمنان الان تان(الذین عادیتم) مودت ایجاد کند. یعنی رابطه دوستانه و غیر خصمانه که بتوانید با انها ارتباط داشته باشید. و مقابل هم نباشید که این تقابل مودت و عداوت، نشان میدهد مودت مرتبه پایین تری از ولایت است. در سوره مجادله ایه 22 بیان شده که مومنین با کسانی که علیه خدا و رسولش، شدت و تندی دارند، مودت ندارند هر چند که پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشان انها باشند. اما در آیاتیکه به احسان بذی القربی توصیه شده، استثنایی ذکر نشده است. لذا مودت مرتبه بالاتری از احسان دارد زیرا احسان به والدین دستور عمومی و بدون استثناست اما از مودت نسبت به والدینی که دشمن خدا و رسول اند، نهی شده است. پس مراد از مودت فی القربی که اجر رسالت است ، نمی تواند احسان و محبت به همه خویشان و نزدیکان که در نظرات سری اول(مودت مشرکان به خویشان خود) و چهارم (مودت همه نسبت به خویشان شان) مطرح شد باشد. زیرا که ایه مذکور اطلاق دارد و حال انکه در سوره مجادله مودت از خویشانٍ دشمن خدا و رسول منع شده است. درخصوص احتمال سوم هم معمولا در قران وقتی قرب به خدا مطرح است از این عبارات استفاده شده است: تقربکم عندنا زلفی (سبا37) لیقربونا الی الله زلفی (زمر3) قربات عندالله ( توبه) قَرَبا قُربانا (مائده 27) که از فعل قَرَّبَ و حروف اضافه الی و عند استفاده شده و القربی به تنهایی معنای تقرب جستن به خدا را نمیدهد. همچنین مودت نسبت به خود خداوند هم در قران مطرح نشده و همواره مودت نمایانگر رابطه ای بین انسان ها بوده است. البته میتوان ضمیر مستتر ه را که به الله برمیگردد (قرباه بجای قربای ) در نظر گرفت و معنا را مودت به نزدیکان خدا در نظر گرفت که در ان صورت خود نزدیکان خدا محل اختلاف است و نمیتواند وافی به مقصود از جعل این جمله باشد. لذا با حذف سه نظریه بالا، تنها نظریه دوم باقی میماند. زمخشری در تفسیر کشاف چنین گفته است: ال در القربی بدل از مضاف الیه است. یعنی به جای قربای-نزدیکان من-گفته است القربی. که این مطلب با توجه به رد سه نظریه دیگر، و باقی ماندن نظریه دوم که القربی را بر نزدیکان پیامبر منطبق میداند، صحیح میباشد. ب- اما قربای پیامبر کیانند؟ آیا نزدیکان نسبی یا نزدیکان فکری و ایمانی؟ واضح است که نزدیکی نسبی نمیتواند ملاک کافی باشد زیرا مودت به فردی مانند ابوسفیان که عموی پیامبر است اما از مخالفان سرسخت ایشان، نمی تواند اجر رسالت باشد. پس مراد از قربای ، خویشانی است که قرابت فکری و ایمانی هم دارند. قربی را اسم گفته اند اگر قربی در اینجا صفت تفضیلی مونث باشد به مفهوم نزدیکترین خواهد بود. ج-اما مخاطب این جمله کیست؟ مومنان یا کافران یا همه؟ در ایات مختلف قران که رسولان مطالبه اجر را در برابر رسالت خود رد کرده اند، علیرغم انکه خطابشان به همه مخاطبان است اما این مطالبه اجر فقط از کسانی مفهوم دارد که این هدایت رسول را پذیرفته و دریافت کرده اند. در واقع رسولان به مردم می گویند ما در برابر این هدایتی که شما از ما قبول میکنید و به رستگاری میرسید، اجر مادی و پول و ریاست و قدرت نمی خواهیم. لذا کسیکه این هدایت را نپذیرفته ، انتظاری نیست که اجر و مزدی هم بدهد. بنابراین انتظار پرداخت اجر از مومنان و گروندگان به رسولان وجود دارد نه همه مردم. در این سوره هم همین قاعده برقرار است. ضمن انکه، در اینجا این عبارت بعد از آیاتی قرار گرفته که بشارت بهشت و فضل خداوند را به بندگان مومن که عمل صالح دارند، داده است. یعنی پیامبر به این مومنان فرموده که در برابر هدایت شما به فلاح و کامیابی در بهشت، اجری از شما نمیخواهم جز اینکه شما با نزدیکان من مودت داشته باشید. د-اما نقش این مودت نزدیکان پیامبر در سورۀ شوری چیست؟ در ایه 13 همین سوره عنوان شد که دین خدا واحد است در ان تفرقه نکنید. در آیه 14 هم بیان شد که اقوام و پیروان رسولان قبلی از روی بغی و زیاده طلبی در دینشان دچار تفرقه شدند و اخلافشان را هم به اختلاف و تردید انداختند. برای اینکه دین پیامبر پس از ایشان از این بلیه مصون بماند، پیامبر از انجا که قرار نیست رسولی هم بعد از ایشان بیاید که این اختلافات را رفع کند، به پیروان خود توصیه میکنند که با قربای من مودت و دوستی داشته باشید . این مودت چگونه است که مانع تفرقه در دین میشود؟ اولا دشمن انها نباشید. نسبت به انها عداوت نداشته باشید. مگر میشود دشمن قربای پیامبر شد؟ بله همانطور که در کربلا علیه یکی از قربای ایشان یعنی امام حسین ع _که طبق روایات هم پیامبر نام ایشان را به عنوان مصداقی از قربا ذکر کرده بودند_ جنگیدند و او را شهید کردند. ثانیا در مواقع و موقفهای تفرقه در دین، در تبیین قران و احکام، در سمت و سو و طرفی باشید که قربای من هستند نه سمت مقابل انها. تا از تفرقه در دین اسلام مصون بمانید.
		سیدکاظم فرهنگ
پروفايل كاربر نمايش تمام ارسالهاي كاربر نمایش قدردانی ها

کاربرانی که در حال مشاهده انجمن هستند

Guest